zaterdag 25 augustus 2018
Lichtsporen in de Nacht
Een tijdje terug werd er een fotowedstrijd georganiseerd met als thema: De Stad vertelt. Een mooie gelegenheid om nachtelijk Zwolle vast te leggen. Ik wilde in deze serie de beweging laten zien van nachtelijke reizigers: Wandelaars, fietsers, auto's, en andere vervoersmiddelen. Door middel van lange sluitertijd staan er geen herkenbare personen of vervoersmiddelen in beeld, maar hun sporen zijn zichtbaar.
zondag 29 april 2018
Volle maan
Behalve dat de stad verlicht wordt door tientallen lichtjes, wilde ik maanlicht creeëren. Een eigenschap van maanlicht is dat het koud licht is. Het is veel blauwer dan zonlicht, en veel koeler van kleur dan vuur en gloeilampen.
Een LED-lamp met twee transparant plastic blauwe bekertjes zorgt voor blauwig licht.
Wat resultaten!
Opvallend is dat mijn camera moeite heeft met de blauwe verlichting. Verder puzzelen..? Misschien wat minder blauw en op een andere manier dimmen?
Wat resultaten!
zondag 11 maart 2018
vrijdag 16 februari 2018
Weet je nog? Onze allereerste vakantie samen?
zaterdag 10 februari 2018
Diep onder de stad
Ook diep onder de stad wordt nog hard gewerkt.
"Wij moeten hier aan het werk?"
-"Jup."
"Dus het is onze taak om de stroomtoevoer van de stad in de gaten te houden?"
-"Jup."
"Cool."
-"Jup."
"Die kerel in die machine is onze baas?"
-"Jup."
"En die moet òns in de gaten houden?"
-"Jup."
"Nutteloos. En daar krijgt ie meer voor betaald?"
-"Jup."
"Matig.."
-"Jup."
-"Jup."
"Dus het is onze taak om de stroomtoevoer van de stad in de gaten te houden?"
-"Jup."
"Cool."
-"Jup."
"Die kerel in die machine is onze baas?"
-"Jup."
"En die moet òns in de gaten houden?"
-"Jup."
"Nutteloos. En daar krijgt ie meer voor betaald?"
-"Jup."
"Matig.."
-"Jup."
donderdag 8 februari 2018
De Boekenwinkel van Driehamer
Deze boekenwinkel, gelegen onder een heuvel in het Stadspark, bevat alle boeken die er ooit zijn gemaakt over Driehamer. En alle boeken die ooit zijn gemaakt door inwoners van Driehamer. Verhalen, geschiedenis, artikelen. Deze winkel heeft het allemaal.
Stel je eens voor al deze boeken op alfabet te moeten zetten..!
Geen beginnen aan. Dat is een taak die beter kan worden overgelaten aan de eigenaar van de winkel.
donderdag 1 februari 2018
Een sterk verhaal
Mijn nacht-boek zal voornamelijk visueel zijn: Veel afbeeldingen, weinig tekst. Wat dat betreft dus een echt prentenboek. Toch komen er een paar verhalen met wat meer tekst. De eerste, De Dorpskat, heb ik eerder al op het blog gepost: http://welkom-in-de-nacht.blogspot.nl/2016/09/de-dorpskat.html
Dit verhaal schreef ik jaren geleden al, geïnspireerd door een nachtelijke ontmoeting met een kat, op de terugweg van een nachtdienst bij mijn tijdelijke baan bij de post.
De inspiratie voor dit verhaal komt van Terschelling. Aan de zijkant van koffiehuis Het Wakend Oog bevindt zich een bank waar volgens een ingemetselde plaquette sterke taal wordt gesproken.
Sterke taal.. Wordt er niet in élke kroeg waar dan ook ter wereld op vrijdag- en zaterdagavond sterke taal gesproken? Ongetwijfeld dus ook in de kroeg van Driehamer.
In het boek wil ik het verhaal in drie delen laten terugkomen, zodat de hoeveelheid tekst wordt opgebroken en wordt afgewisseld met meer visuele vertellingen in de rest van het boek.
Sterke verhalen hebben vaak een groot een onwaarschijnlijkheidsgehalte in zich. Daar wil ik met de illustraties ook iets mee doen. Het eerste deel, de introductie, krijgt een getekende illustratie en is daarmee anders dan het merendeel van de rest van het boek. En daarmee krijgt het een gek soort omkering. (Hoe? Kom daar zelf maar achter..)
Overigens: Dit is nog de eerste versie van de tekst. Deze zal dus nog worden aangepast en verbeterd.
Ook weet ik nog niet zeker of ik deze tekening ga gebruiken - mijn tekenkunsten zijn wat verstoft en kunnen wel weer worden opgepoetst.
Een sterk verhaal
De twee mannen kenden elkaar al jaren.
Peter Smyth was een bedachtzame man die alles weloverwogen deed. In zijn dagelijks leven was hij onderzoeker, en het liefst bracht hij zijn vrije tijd door in de boekenwinkel van Driehamer, in de stoffige hoek met antieke boeken.
Want, zo vond Peter, van de geschiedenis valt een hoop te leren, en hij hoopte op een dag alles te weten wat er te weten kon zijn. Een mooi vooruitzicht.
Ewan van Aembeeltd was het tegenovergestelde van zijn kameraad. In zijn dagelijks leven was hij impulsief en soms wat lomp.
Bij zijn werk als bouwvakker gebeurde het nogal eens dat hij stenen in stukken begon te hakken, gewoonweg omdat hij het idee had dat dat wel eens handig kon zijn. En wanneer dat niet zo bleek te zijn, wat vaak genoeg het geval was, dan plakte hij de stukken steen wel weer aan elkaar met een klodder cement.
Een vreemd duo, die twee. Hoe lang ze al bevriend waren, kon geen van tweeën zich meer herinneren. Op de vraag waaròm ze bevriend waren, wisten ze niks te zeggen. Meestal haalde één van twee de schouders op.
Toch kwamen ze al jaren elke donderdag avond naar het café aan de rand van de Stad, en al jaren speelden ze daar elke week hetzelfde spel.
Het spel, dat er voor buitenstaanders uitzag als een mengeling van Ganzeborden, klaverjassen, schaken en bingo, bevatte een dik boek met regels en puntentellingen. Desondaks was het een spel waar makelijk in te stappen was, maar het bemeesteren was moeilijk.
Je kon het winnen doer goed over je zetten na te denken, maar ook met veel durf kon dat, en zelfs de onervaren speler kon er met wat geluk op de eerste plaats eindigen.
Daarom was elk potje weer spannend, elk rondje was anders.
Tijdens hun spel vertelde Ewan regelmatig sterke verhalen, over wat hij had meegemaakt op de bouw of wat collega's hadden uitgehaald. Dan knikte peter, en ging dan verder met nadenken over zijn volgende zet. Zou hij zijn kaarten inzetten of toch de dobbelsteen rollen zodat hij zijn pion wat verder kon zetten?
Ook de barvrouw luisterde, als het niet al te druk was, graag mee vanachter de bar en ze gebaarde aanwezige gasten hetzelfde te doen.
"Ze bestaat ècht, weet je, de zeemeermin van de poster", zei Ewan.
"Welke poster?"vroeg peter met een grijns op zijn gezicht. Hij mocht Ewan graag plagen.
"Nou, dìe daar!" Ewan wees naar een oude poster die naast de deur aan de muur hing, en hij stootte daarbij zijn glas om.
Verdomd, dat was al de derde keer vanavond. "Nieuw biertje graag!" riep hij naar de bar. En tegen Peter zei Ewan: "Laat mij jou het verhaal van de Zeemeermin vertellen. Ik heb het zelf gehoord van een collega van mij die iemand was tegengekomen.."
Peter ging er eens goed voor zitten, dit zou weer een mooi verhaal worden.
De barvrouw glimlachte vanachter de tap, ze kende het soort verhalen dat Ewan graag vertelde nu wel. Ze stootte een gast aan die stilletjes in de hoek over zijn bier zat gebogen. "Let goed op wat er verteld gaat worden, dit ga je leuk vinden."
Wordt vervolgd :)
Dit verhaal schreef ik jaren geleden al, geïnspireerd door een nachtelijke ontmoeting met een kat, op de terugweg van een nachtdienst bij mijn tijdelijke baan bij de post.
De inspiratie voor dit verhaal komt van Terschelling. Aan de zijkant van koffiehuis Het Wakend Oog bevindt zich een bank waar volgens een ingemetselde plaquette sterke taal wordt gesproken.
Sterke taal.. Wordt er niet in élke kroeg waar dan ook ter wereld op vrijdag- en zaterdagavond sterke taal gesproken? Ongetwijfeld dus ook in de kroeg van Driehamer.
In het boek wil ik het verhaal in drie delen laten terugkomen, zodat de hoeveelheid tekst wordt opgebroken en wordt afgewisseld met meer visuele vertellingen in de rest van het boek.
Sterke verhalen hebben vaak een groot een onwaarschijnlijkheidsgehalte in zich. Daar wil ik met de illustraties ook iets mee doen. Het eerste deel, de introductie, krijgt een getekende illustratie en is daarmee anders dan het merendeel van de rest van het boek. En daarmee krijgt het een gek soort omkering. (Hoe? Kom daar zelf maar achter..)
Overigens: Dit is nog de eerste versie van de tekst. Deze zal dus nog worden aangepast en verbeterd.
Ook weet ik nog niet zeker of ik deze tekening ga gebruiken - mijn tekenkunsten zijn wat verstoft en kunnen wel weer worden opgepoetst.
Een sterk verhaal
De twee mannen kenden elkaar al jaren.
Peter Smyth was een bedachtzame man die alles weloverwogen deed. In zijn dagelijks leven was hij onderzoeker, en het liefst bracht hij zijn vrije tijd door in de boekenwinkel van Driehamer, in de stoffige hoek met antieke boeken.
Want, zo vond Peter, van de geschiedenis valt een hoop te leren, en hij hoopte op een dag alles te weten wat er te weten kon zijn. Een mooi vooruitzicht.
Ewan van Aembeeltd was het tegenovergestelde van zijn kameraad. In zijn dagelijks leven was hij impulsief en soms wat lomp.
Bij zijn werk als bouwvakker gebeurde het nogal eens dat hij stenen in stukken begon te hakken, gewoonweg omdat hij het idee had dat dat wel eens handig kon zijn. En wanneer dat niet zo bleek te zijn, wat vaak genoeg het geval was, dan plakte hij de stukken steen wel weer aan elkaar met een klodder cement.
Een vreemd duo, die twee. Hoe lang ze al bevriend waren, kon geen van tweeën zich meer herinneren. Op de vraag waaròm ze bevriend waren, wisten ze niks te zeggen. Meestal haalde één van twee de schouders op.
Toch kwamen ze al jaren elke donderdag avond naar het café aan de rand van de Stad, en al jaren speelden ze daar elke week hetzelfde spel.
Het spel, dat er voor buitenstaanders uitzag als een mengeling van Ganzeborden, klaverjassen, schaken en bingo, bevatte een dik boek met regels en puntentellingen. Desondaks was het een spel waar makelijk in te stappen was, maar het bemeesteren was moeilijk.
Je kon het winnen doer goed over je zetten na te denken, maar ook met veel durf kon dat, en zelfs de onervaren speler kon er met wat geluk op de eerste plaats eindigen.
Daarom was elk potje weer spannend, elk rondje was anders.
Tijdens hun spel vertelde Ewan regelmatig sterke verhalen, over wat hij had meegemaakt op de bouw of wat collega's hadden uitgehaald. Dan knikte peter, en ging dan verder met nadenken over zijn volgende zet. Zou hij zijn kaarten inzetten of toch de dobbelsteen rollen zodat hij zijn pion wat verder kon zetten?
Ook de barvrouw luisterde, als het niet al te druk was, graag mee vanachter de bar en ze gebaarde aanwezige gasten hetzelfde te doen.
"Ze bestaat ècht, weet je, de zeemeermin van de poster", zei Ewan.
"Welke poster?"vroeg peter met een grijns op zijn gezicht. Hij mocht Ewan graag plagen.
"Nou, dìe daar!" Ewan wees naar een oude poster die naast de deur aan de muur hing, en hij stootte daarbij zijn glas om.
Verdomd, dat was al de derde keer vanavond. "Nieuw biertje graag!" riep hij naar de bar. En tegen Peter zei Ewan: "Laat mij jou het verhaal van de Zeemeermin vertellen. Ik heb het zelf gehoord van een collega van mij die iemand was tegengekomen.."
Peter ging er eens goed voor zitten, dit zou weer een mooi verhaal worden.
De barvrouw glimlachte vanachter de tap, ze kende het soort verhalen dat Ewan graag vertelde nu wel. Ze stootte een gast aan die stilletjes in de hoek over zijn bier zat gebogen. "Let goed op wat er verteld gaat worden, dit ga je leuk vinden."
Wordt vervolgd :)
dinsdag 30 januari 2018
Als er niemand thuis is
In mijn derde jaar van de kunstacademie kregen we een opdracht met als thema 'Vroeger'. Aan de hand van een tekening van mijn tien jaar jongere zusje, maakte ik dit boekje.
Behalve bij het thema 'Vroeger' past het ook erg goed bij het thema 'Nacht' !
zondag 14 januari 2018
Wat foto's van afgelopen tijd
Het werken aan mijn maquettes staat niet stil. Er wordt nog steeds gebouwd.
De nacht staat ook voor dingen die eigenlijk net niet mogen. Zoals grote graffiti-werken maken. Kan je lezen wat er staat? In dat geval is het géén goed werk, de kunst is juist dat alleen ingewijden het kunnen lezen.
Geheel volgens de laatste veiligheidsvoorschriften, hoewel het af en toe anders doet vermoeden.
Een sterk zeeverhaal heeft een stoer schip nodig. Of in dit geval: Een klein vissersbootje, genaamd Badkuip met Autoriemen.
Zomaar een schets. Het zouden twee oude vrienden kunnen zijn, die sinds jaar en dag elke donderdagavond naar de kroeg van Driehamer komen om een potje - wat is het eigenlijk voor een spel? - te spelen en het over de Grote Zaken van het leven te hebben. Ze kennen elkaar door en door, en toch blijft het spannend wat er dit potje weer gebeurt.
Ken je dat gevoel? Dat je als enige laat op de avond op een trein wacht, en het enigste gezelschap dat er is, een frisdrank-automaat en een kaartjesautomaat zijn? En dat er ook nog eens iets wordt omgeroepen als: "dames en heren, de trein van 11 uur 58 heeft een nog onbekende vertraging opgelopen." Het is donker, koud, en je vervloekt jezelf dat je niet bent gaan fietsen. Dàt gevoel wil ik vastleggen in het nachtelijke station van Driehamer.
Zomaar een schets. Het zouden twee oude vrienden kunnen zijn, die sinds jaar en dag elke donderdagavond naar de kroeg van Driehamer komen om een potje - wat is het eigenlijk voor een spel? - te spelen en het over de Grote Zaken van het leven te hebben. Ze kennen elkaar door en door, en toch blijft het spannend wat er dit potje weer gebeurt.
Ken je dat gevoel? Dat je als enige laat op de avond op een trein wacht, en het enigste gezelschap dat er is, een frisdrank-automaat en een kaartjesautomaat zijn? En dat er ook nog eens iets wordt omgeroepen als: "dames en heren, de trein van 11 uur 58 heeft een nog onbekende vertraging opgelopen." Het is donker, koud, en je vervloekt jezelf dat je niet bent gaan fietsen. Dàt gevoel wil ik vastleggen in het nachtelijke station van Driehamer.
Abonneren op:
Posts (Atom)