donderdag 1 februari 2018

Een sterk verhaal

Mijn nacht-boek zal voornamelijk visueel zijn: Veel afbeeldingen, weinig tekst. Wat dat betreft dus een echt prentenboek. Toch komen er een paar verhalen met wat meer tekst. De eerste, De Dorpskat, heb ik eerder al op het blog gepost: http://welkom-in-de-nacht.blogspot.nl/2016/09/de-dorpskat.html
Dit verhaal schreef ik jaren geleden al, geïnspireerd door een nachtelijke ontmoeting met een kat, op de terugweg van een nachtdienst bij mijn tijdelijke baan bij de post.

De inspiratie voor dit verhaal komt van Terschelling. Aan de zijkant van koffiehuis Het Wakend Oog bevindt zich een bank waar volgens een ingemetselde plaquette sterke taal wordt gesproken.
Sterke taal.. Wordt er niet in élke kroeg waar dan ook ter wereld op vrijdag- en zaterdagavond sterke taal gesproken? Ongetwijfeld dus ook in de kroeg van Driehamer.
In het boek wil ik het verhaal in drie delen laten terugkomen, zodat de hoeveelheid tekst wordt opgebroken en wordt afgewisseld met meer visuele vertellingen in de rest van het boek.

Sterke verhalen hebben vaak een groot een onwaarschijnlijkheidsgehalte in zich. Daar wil ik met de illustraties ook iets mee doen. Het eerste deel, de introductie, krijgt een getekende illustratie en is daarmee anders dan het merendeel van de rest van het boek. En daarmee krijgt het een gek soort omkering. (Hoe? Kom daar zelf maar achter..)

Overigens: Dit is nog de eerste versie van de tekst. Deze zal dus nog worden aangepast en verbeterd.
Ook weet ik nog niet zeker of ik deze tekening ga gebruiken - mijn tekenkunsten zijn wat verstoft en kunnen wel weer worden opgepoetst.



Een sterk verhaal

De twee mannen kenden elkaar al jaren.
Peter Smyth was een bedachtzame man die alles weloverwogen deed. In zijn dagelijks leven was hij onderzoeker, en het liefst bracht hij zijn vrije tijd door in de boekenwinkel van Driehamer, in de stoffige hoek met antieke boeken.
Want, zo vond Peter, van de geschiedenis valt een hoop te leren, en hij hoopte op een dag alles te weten wat er te weten kon zijn. Een mooi vooruitzicht.


Ewan van Aembeeltd was het tegenovergestelde van zijn kameraad. In zijn dagelijks leven was hij impulsief en soms wat lomp.
Bij zijn werk als bouwvakker gebeurde het nogal eens dat hij stenen in stukken begon te hakken, gewoonweg omdat hij het idee had dat dat wel eens handig kon zijn. En wanneer dat niet zo bleek te zijn, wat vaak genoeg het geval was, dan plakte hij de stukken steen wel weer aan elkaar met een klodder cement.

Een vreemd duo, die twee. Hoe lang ze al bevriend waren, kon geen van tweeën zich meer herinneren. Op de vraag waaròm ze bevriend waren, wisten ze niks te zeggen. Meestal haalde één van twee de schouders op.
Toch kwamen ze al jaren elke donderdag avond naar het café aan de rand van de Stad, en al jaren speelden ze daar elke week hetzelfde spel.

Het spel, dat er voor buitenstaanders uitzag als een mengeling van Ganzeborden, klaverjassen, schaken en bingo, bevatte een dik boek met regels en puntentellingen. Desondaks was het een spel waar makelijk in te stappen was, maar het bemeesteren was moeilijk.
Je kon het winnen doer goed over je zetten na te denken, maar ook met veel durf kon dat, en zelfs de onervaren speler kon er met wat geluk op de eerste plaats eindigen.
Daarom was elk potje weer spannend, elk rondje was anders.

Tijdens hun spel vertelde Ewan regelmatig sterke verhalen, over wat hij had meegemaakt op de bouw of wat collega's hadden uitgehaald. Dan knikte peter, en ging dan verder met nadenken over zijn volgende zet. Zou hij zijn kaarten inzetten of toch de dobbelsteen rollen zodat hij zijn pion wat verder kon zetten?
Ook de barvrouw luisterde, als het niet al te druk was, graag mee vanachter de bar en ze gebaarde aanwezige gasten hetzelfde te doen.

"Ze bestaat ècht, weet je, de zeemeermin van de poster", zei Ewan.
"Welke poster?"vroeg peter met een grijns op zijn gezicht. Hij mocht Ewan graag plagen.
"Nou, dìe daar!" Ewan wees naar een oude poster die naast de deur aan de muur hing, en hij stootte daarbij zijn glas om.
Verdomd, dat was al de derde keer vanavond. "Nieuw biertje graag!" riep hij naar de bar. En tegen Peter zei Ewan: "Laat mij jou het verhaal van de Zeemeermin vertellen. Ik heb het zelf gehoord van een collega van mij die iemand was tegengekomen.."

Peter ging er eens goed voor zitten, dit zou weer een mooi verhaal worden.
De barvrouw glimlachte vanachter de tap, ze kende het soort verhalen dat Ewan graag vertelde nu wel. Ze stootte een gast aan die stilletjes in de hoek over zijn bier zat gebogen. "Let goed op wat er verteld gaat worden, dit ga je leuk vinden."

Wordt vervolgd :)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten